Vistas de página en total

domingo, 4 de febrero de 2007

Y la inmolacion qué, hombre?

Non, non tiña o prócer Orozco moitas gañas de inmolarse -vamos deducindo co paso do tempo-. Cando optaba a alcaldía él dixo que se chegaría a inmolar pola nova ponte. Pasaron oito anos, non hay ponte pero él non se inmola. I é que iste intranscendente feito era daquela un exercicio de oposición. Que é cando todo vale. E coma toda postura de oposición é un exercicio retórico (quere esto dicir que a oposicion di o mesmo sexa dun color ou de outro), do cal estamos xa fartos. Veña a retórica da esquerda ou da direita. Pero falar tan alegremente de inmolación... xa é pasarse. Isto é unha ofensa contra os deuses da memoria pois non ha constancia de que houbera inmolaciós retóricas ou virtuais. A inmolación é unha cousa arcaica, pero grave. Arcaica sempre que non ollemos a oriente. Se inmolaron os cristiás no anfriteatro Flavio, se inmolaba a xoven Eulalia en Mérida alá polo século IV. Para eles o meu respecto. Morreron polo que crían. Recoñócese esto o tildandos de mártires e abundan onde os redactores das Escrituras se dirixiron para atopar a verba máxica paradiso. Eles, pobres pastores non concebían o concepto Xardín. E daquela aquela marabillosa terra chamábanlle Persia. Agora tristemente se fala dela a cotío polas arcaicas inmolaciós sempre unidas a situaciós inxustas. E créame mister: o seu esnaquizamento non é retórico nin virtual. Aquela terra chamouse un día Mesopotamia.

Pero esto vostede o sabe de sobra. Peca conscientemente

O caso e que van vir elecciós e nin a nova ponte está cimentada, nin trazada, nin está aprovado o Plan Xeral que se iba a aprovar a principio de ano a guevos. Tomáronnos o pelo. Está claro que o voto e millor que sexa cautivo. Para direitas i esquerdas, ambalas duas. Cautivo semella ser o estado natural do voto. Isto é un número cirquense, onde sólo falla k nos den. Eu desta volta non lle voto. Non me como o tarro e prefiro segir utilizando a vella pons da época dos romanos, que cando a cruzo se me enche un pouco o peito.

Falarán os libros dél coma un exempla unicum; de profesor de filosofía (parda) a déspota.

Isto era o socialismo ¡Manda carallo!


¡OROZCO, QUÉ GRAN PROFESOR SE PERDIÓ!

K CHE DEN!!

He dicho.

pacocabarcos

2 comentarios:

  1. eres injusto con él a mi me dió clase y era un tio cojonudo. y además ¿cómo está dejando Lugo?

    ResponderEliminar
  2. PERO VAMOS ... ¿EN QUE OTRAS CREES ?... MIRA QUE ERES ILUSO...PENSAR QUE LO QUE PUEDA DECIR UN politico PUEDA SER CIERTO...
    NO TE ENFADES.NO MERECE LA PENA, Y HABLA BIEN, COÑO.

    ResponderEliminar